ارزیابی متناسب فضاهای شهری برای معلولین جسمی - حرکتی ( نمونه موردی محله منظریه تبریز)

دنیای امروز که در طول قرون متمادی از اصل و نهاد طبیعی خود دور افتاده و غرق در مصنوعات دست بشر است، دنیایی است که برای بیشتر انسانهای سالم ساخته شده است؛ حال آنکه ما معتقد به تساوی حقوق انسانها در تمامی زمینه ها هستیم. بحث بر سر تساوی حقوق افراد معلول و جانباز، بدین معناست که معلولین مانند دیگر افراد جامعه از امکانات و تسهیلات موجود در فضاهای عمومی شهری برخوردار باشند. هنگامی که معلول یا جانباز به علت موانع معماری و شهرسازی و بافت خاص شهر نمی تواند در سطح شهر حرکت کند و از فضاهای شهری استفاده نماید، حقوق اولیه ی وی سلب میشود؛ و در نتیجه، با افراد عادی مساوی نخواهد بود (بزی وهمکاران، 106:1389). طبق آمارهای رسمی کشور در سال 1390 ، تعداد معلولان کشور یک میلیون و 17 هزار و 659 نفر؛ یعنی حدود 10 درصد جمعیت کشور بوده است. در کشور ما به ویژه شهر تبریز که بخشی از افراد آن را معلولان تشکیل می دهند و تعداد زیادی از آنان جانباز جنگ تحمیلی هستند، ضرورت توجه به ارزیابی تناسب فضاهای شهری برای استفاده معلولین و در جهت رفاه حال این عزیزان اهمیت بیشتری می یابد.